اخیرا تحقیقاتی بر روی این موضوع انجام شده که هنگامی که مادر ها صدای گریه ی کودک شان را می شنوند ، چه اتفاقی در مغز شان رخ می دهد. یافته های بدست آمده از این تحقیقات ممکن است برای شناخت بهتر رفتار های مراقبتی بسیار مفید باشند.
تیم تحقیقاتیِ موسسه ی سلامت کودکان و توسعه ی انسانی (NICHD) یونیس کندی شریور، شروع به تحقیق و بررسی الگو ها و واکنش های مادرانه به صدای گریه ی کودک کردند. دکتر مارک برنشتین مدیر NICHD و بخش تحقیقاتی کودک و خانواده، که سرپرست این تیم تحقیقات هم بود، نتایج و یافته های این بررسی ها را در ژورنال آکادمی ملی پیشرفت های علمی به چاپ رساند.
طبق یافته های اخیر، شنیدن صدای گریه ی کودک، باعث فعال شدن قسمت هایی از مغز می شود که مربوط به حرکت و صحبت کردن هستند ؛ همچنین آن ها دریافتند که برخی از الگو های رفتاری مغز در بسیاری از جوامع و فرهنگ ها یکسان هستند.
رفتار های سازگار با فعالیت مغز
محققان به منظور آزمودن واکنش های مادران، رفتار ۶۸۴ مادر از ۱۱ کشور مختلف را آنالیز کردند که معرف فرهنگ های مختلف باشند_ کشور هایی مانند: “آرژانتین، بلژیک، برزیل، کامرون، فرانسه، اسرائیل ، ایتالیا ، ژاپن، کنی، کره ی جنوبی و آمریکا.” در اولین بخشِ تحقیق به ثبت و آنالیز رفتارهای متقابل مادران و کودکان در طول مدت یک ساعت پرداختند. در طول این مدت تیم تحقیقات علائم عاطفی، پرورشی، تربیتی و صحبت کردن آن ها مورد مشاهده و توجه قرار دادند. از علائم پرورشی مادران می توان به غذا دادن به کودک، تعویض پوشک و غیره اشاره کرد؛ بعلاوه تیم تحقیقات به این موضوع توجه می کردند که در این مدت مادر چند مرتبه کودک خود را در آغوش گرفته و بغل می کند.
دکتر برنشتین در مصاحبه با مجله ی اخبار پزشکی روز، در مورد یافته های اخیر شان می گوید: “از هر پنج واکنش مثبت، دو مورد از آن ها ترجیحا با در آغوش گرفتن کودکان همراه بود. دکتر در توضیح این مسئله می گوید: معمولا مادران پس از ۵ ثانیه که از شنیدن صدای گریه ی کودک شان می گذشت، آن ها را در آغوش می گرفتن و با آن ها صحبت می کردند.
برخی مادران نیز در لحظه، رفتار هایی از خود نشان داده بودند که بعدا مشخص شد این رفتار ها، ناخواسته و بدون فکر انجام شده اند. بعلاوه این رفتار ها ممکن است به فرهنگ های مختلف نیز مربوط باشند. با دانستن این مسئله دکتر برنشتین توضیح میدهد: ” ما به این نتیجه رسیدیم که برخی مکانیز های عصبی خاصی بر این گونه اعمال حاکم هستند.”
دکتر در ادامه می گوید “سپس در بخش بعدی تحقیق، از ۴۳ نفر از مادرانی که از ۳ کشور مختلف بودند خواستیم در دستگاه ام آر آی قرار بگیرند و به صدای گریه ی کودک (صدای گریه ی کودک خودشان و یا صدای گریه ی ضبط شده) گوش بدهند. سپس نتایج را با زمانی که صداهای دیگری می شنیدند مقایسه کردیم.”
تحقیقات نشان دادند که چنین فعالیت هایی مانند در آغوش گرفتن و بغل کردن کودک در قسمتی از مغز اتفاق می افتد که با قدرت حرکت و تکلم در ارتباط است که به بخش شنیداری پاسخ می دهند. این نواحی از مغز شامل “منطقه ی حرکتی مکمل، قشر پیش فرونتال، لوب گیجگاهی، قسمت میان مغزی و جسم مخطط مغز هستند.”
مقاله مرتبط: مطالعات جدید نشان از تاثیر شکل مغز بر افکار و رفتار انسان ها دارند
دوام و محدودیت های این مطالعات
دکتر برنشتین در مصاحبه با MNT در مورد یافته های خود توضیح می دهد” ما در ابتدا از مشاهده ی این که الگو های واکنشی رفتار مادران مختلف از سراسر دنیا بسیار به هم شبیه هستند، بسیار شگفت زده شدیم. همچنین ما مغز حدود ۱۰۰ مادر از سه کشور مختلف را با دستگاه MRI اسکن و بررسی کردیم و الگو های رفتاری مشابهی را مشاهده کردیم.”
بعلاوه دکتر برنشتین در مورد برخی محدودیت های این تحقیق می گوید ” ما در آزمایش هایمان قسمت های مربوط به رفتار مغز شرکت کنندگان که از فرهنگ های مختلف بودند را بررسی می کردیم ، اما باید در نظر داشته باشیم که این شرکت کنندگان نمی توانند معرف و نشان دهنده ی همه ی افراد کشور شان باشند و می توان گفت که نتایج تحقیق تنها در مورد این شرکت کنندگان صدق می کند.”
دکتر می افزاید” ما در این آزمایشات مغز همان مادرانی که رفتارشان با کودک را آنالیز کرده بودیم ، بررسی نکردیم. در حقیقت ما هماهنگی دو موضوع مورد مشاهده –یعنی رفتار و مغز را بررسی نکردیم تا به هماهنگی آن ها پی ببریم.”
محققان سعی دارند تا در آینده ای نه چندان دور به بررسی و آنالیز فراوانی داده های متقابل فرهنگی، بر اساس اطلاعات بدست آمده از MRI بپردازند.
منابع
1- Neurobiology of culturally common maternal responses to infant cry
ترجمه و بازنویسی شده توسط مجله پزشکی سلام