آیا با CPR آشنایی دارید؟ تحقیق جدیدی نشان می دهد که هنگامی که فردی دچار ایست قلبی می شود، حتی اگر در بیمارستان باشد، به معنای واقعی کلمه، هیچ زمانی برای هدر دادن وجود ندارد. محققان دانشگاه پیتزبورگ دریافته اند که احتمال زنده ماندن پس از ایست قلبی با استفاده از احیای قلبی ریوی یا همان CPR از ۲۲ درصد پس از یک دقیقه به کمتر از ۱ درصد پس از ۴۰ دقیقه کاهش می یابد.
تحلیلی جامع شامل 349.000 بیمار بزرگسال از سراسر ایالات متحده از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۱ سیر زمانی کاملی از تاثیر CPR در بیمارستان‌ها را نشان می دهد. این مطالعه همچنین نشان می دهد که احتمال ترخیص بیماران از بیمارستان بدون آسیب مغزی قابل توجه از ۱۵ درصد پس از یک دقیقه CPR به کمتر از یک درصد بعد از ۳۲ دقیقه بدون ضربان بودن کاهش می یابد.
تلاش این تیم تحقیقاتی برای درک چگونگی تاثیر مدت زمان CPR بر بهبود یافتن بدون آسیب جدی مغزی، علاوه بر زنده ماندن بیماران، هدف اصلی این مطالعه بود. نتایج بسیار مهم هستند و موضوعی را روشن می کنند که برای سال ها متخصصان مراقبت های بهداشتی را متحیر کرده است: چه زمانی باید تصمیم بگیریم که ادامه CPR ممکن است دیگر مفید نباشد؟
ایست‌قلبی چیست؟
- ایست‌قلبی هنگامی رخ می‌دهد که ضربان موثر قلب ناگهان متوقف می‌شود.
- این توقف جریان خون به مغز و اندام‌های حیاتی را مختل می‌کند.
- ایست‌قلبی با حمله‌قلبی که به کاهش جریان خون به بخشی از عضله قلب گفته می‌شود، تفاوت دارد.
ایست قلبی وضعیت اورژانسی وخیمی در بیمارستان هاست که سالانه 300.000 بزرگسال را فقط در ایالات متحده تحت تاثیر خود قرار می دهد. علیرغم پیشرفت در مراقبت های پزشکی، میزان زنده ماندن پس از ایست قلبی از سال ۲۰۱۰ به حدود ۲۵ درصد رسیده است.
نقش موثر زمان در CPR
CPR، تکنیک نجات بخشی که برای شبیه سازی پمپاژ قلب و تنفس هنگام ایست قلب استفاده می شود، مسابقه ای با زمان است. نتایج این مطالعه نیز یادآور این فوریت است.
انجام این تحقیقات کار کوچکی نبود. این تیم با تجزیه و تحلیل داده هایی از بایگانی Get with the Guidelines – احیا، منبع وسیعی از اطلاعات مربوط به ایست قلبی درون بیمارستان ها، توانست شرایط صد ها هزار بیمار را پس از CPR پیگیری کند. این تجزیه و تحلیل بازه زمانی طلایی حیاتی را هویدا کرد: اکثر بیمارانی که زنده مانده بودند با موفقیت طی حدود هفت دقیقه احیا شدند. فراتر از این بازه زمانی طلایی، احتمال نتیجه ای مثبت به سرعت کاهش می یابد.
نتایج نشان دادند که ۶۷ درصد از شرکت کنندگان گردش خونشان را خود به خود با مدت زمان CPR متوسط هفت دقیقه به دست آوردند، در حالی که این اتفاق برای ۳۳ درصد باقیمانده با مدت زمان CPR متوسط ۲۰ دقیقه رخ نداد. در نقطه دقیقه اول، احتمال بقا و نتیجه عملکردی مطلوب به ترتیب ۲۲ درصد و ۱۵ درصد بودند.
Masashi Okubo، استادیار دانشکده پزشکی دانشگاه پیتزبورگ، در یک مصاحبه گفت: «این یافته ها، در صورتی که بیمارانی که در انتظار اولین بازگشت خود به خود گردش خونشان هستند همچنان احیای قلبی ریوی دریافت کنند، بینش هایی در مورد احتمال نتایج مطلوب به تیم های احیا، بیماران و سرپرستانشان ارائه می کند».
این بینش ها برای مراقبت از بیماران در یکی از بحرانی ترین لحظات در محیطی بیمارستانی سرنوشت ساز هستند. آنها تیم های مراقبت های بهداشتی را با دانش متعادل کردن مقاومت با واقع‌گ رایی توانمند کرده و به طور بالقوه مکالمه با خانواده بیماران را در چنین زمان های ناراحت‌کننده ای هدایت می‌ک نند. علاوه‌براین، بر اهمیت پاسخ سریع و اثربخش CPR در لحظات اولیه پس از ایست قلبی تأکید می کنند.
با این حال، تصمیم برای توقف CPR همچنان پیچیده، و تحت‌تأثیر عوامل متعددی فراتر از زمان است. وضعیت هر بیمار، سلامت زمینه‌ای و شرایط در این تصمیمات حیاتی نقش دارند. این مطالعه چنین تفاوت های ظریفی را تأیید کرده، و نشان می دهد که اگرچه زمان عامل مهمی‌ست، اما تنها دغدغه موجود نیست.
نتایج این مطالعه، در درک ما از اثربخشی CPR، گام مهمی به جلو بوده، و احتمالا گایدلاین ها و آموزش های آتی را تحت تأثیر قرار خواهد داد.؛ و با ترسیم پنجره حیاتی موفقیت CPR، راه را برای تصمیم‌گیری های آگاهانه تر در مراقبت های اورژانسی، به طور بالقوه نجات جان و حفظ کیفیت زندگی پس از بهبودی هموار می سازد.
با درک این یافته ها، پیام واضح است: زمان در مقابله با ایست قلبی مهم است. این تحقیق علاوه بر ارائه نقشه راهی برای متخصصان مراقبت‌های بهداشتی، بر نیاز به بهبود مستمر در رویکردهایمان برای احیا و مراقبت های پس از ایست قلبی نیز تأکید می کند.
این مقاله در BMJ منتشر شده است.
ترجمه و بازنویسی شده توسط مجله پزشکی سلام