محققان ایالت پنسیلوانیا آمریکا در حال افزودن شواهد قانع کننده جدیدی هستند که رژیم غذایی را با پیری مرتبط می سازد. مطالعه آنها به تلومر ها، “کلاه های انتهایی” ژنتیکی که از کروموزوم های ما محافظت می کنند، و اینکه چگونه ایجاد محدودیت کالری دریافتی روزانه بر آنها تاثیر می گذارد، می پردازد.
این تیم تحقیقاتی با انتشار یافته های خود در مجله Aging Cell، داده های یک مطالعه دو ساله در مورد محدودیت کالری در انسان ها را مورد بررسی قرار داد، جایی که محققان دریافتند افرادی که کالری دریافتی روزانه خود را محدود می کردند، تلومر ها را با نرخ های متفاوتی نسبت به گروه کنترل از دست دادند.
با این وجود، هر دو گروه مطالعه را با تلومر هایی با طول تقریباً یکسان به پایان رساندند. بر اساس یافته های قبلی، محدود کردن کالری بین 20 تا 60 درصد باعث افزایش طول عمر در میان حیوانات مختلف می شود.
پیری سلولی چیست و چگونه اتفاق می افتد؟
هر بار که سلول های فرد تقسیم می شوند، برخی از تلومر ها هنگام کپی شدن کروموزوم ها به سلول جدید از بین می روند. سپس طول کلی تلومر های سلول کوتاه می شود.
با گذشت زمان، با ادامه تقسیم سلولی، کلاهک تلومر ها به طور کامل از بین می رود. سپس اطلاعات ژنتیکی در کروموزوم بیشتر در معرض آسیب قرار گرفته و از تولید مثل یا عملکرد مناسب سلول در آینده جلوگیری می کند. این فرآیند، پیری سلولی نامیده می شود.
به عبارت دیگر، سلول هایی با تلومر های بلندتر به‌گونه ای عمل می کنند که گویی «جوان‌تر» از سلول هایی با تلومر های کوتاه تر هستند. بنابراین، دو نفر با سن یکسان می توانند سن های بیولوژیکی متفاوتی بر اساس طول تلومر داشته باشند.
به گفته Idan Shalev، دانشیار بهداشت زیست رفتاری در ایالت پنسیلوانیا آمریکا، علاوه بر پیری طبیعی، استرس، بیماری، ژنتیک، رژیم غذایی و عوامل دیگر می توانند بر تعداد دفعات تکثیر سلول ها و میزان باقی ماندن تلومر ها تأثیر بگذارند.
ارتباط بین محدود کردن کالری دریافتی و افزایش طول عمر
دلایل زیادی وجود دارد که ایجاد محدودیت در کالری دریافتی روزانه ممکن است طول عمر انسان را افزایش دهد و این موضوع هنوز هم در حال مطالعه است.
Waylon Hastings، که در سال 2020 دکترای خود را در زمینه سلامت زیست رفتاری در ایالت پنسیلوانیا آمریکا دریافت کرد و نویسنده اصلی این مطالعه بود، در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: “یکی از مکانیسم های اولیه که از طریق آن عمر طولانی می شود، به متابولیسم در سلول ارتباط دارد.”
هنگامی که انرژی در یک سلول مصرف می شود، محصولات زائد حاصل از آن فرآیند باعث ایجاد استرس اکسیداتیو می شود که می تواند به DNA آسیب رسانده و در غیر این صورت سلول را تجزیه کند.
با این حال، وقتی سلول های فرد به دلیل محدودیت کالری انرژی کمتری مصرف می کنند، مواد زائد کمتری وجود داشته و سلول به سرعت تجزیه نمی شود.
این تیم تحقیقاتی طول تلومر 175 شرکت کننده را با استفاده از داده های مربوط به شروع مطالعه CALERIE، که اولین کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده محدودیت کالری در انسان است، و همچنین یک سال پس از مطالعه و پایان آن در یک دوره 24 ماهه مورد آزمایش و برررسی قرار داد.
حدود دو سوم شرکت کنندگان در برنامه محدودیت کالری شرکت کردند، در حالی که بقیه شرکت کنندگان بخشی از گروه کنترل بودند.
نتایج نشان داد که در طول سال اول، شرکت کنندگانی که کالری دریافتی خود را محدود می کردند، دچار کاهش وزن شده و تلومر ها را سریعتر از گروه کنترل از دست دادند.
پس از یک سال، وزن این شرکت کنندگان تثبیت شد و محدودیت برای یک سال دیگر ادامه یافت. در طول سال دوم، شرکت کنندگانی که کالری دریافتی خود را محدود کردند، تلومر ها را با سرعت کمتری نسبت به گروه کنترل از دست دادند.
در پایان دو سال، به نظر می رسید که هر دو گروه یکسان شده بودند و طول تلومر ها از نظر آماری تفاوتی نداشت.
این تحقیق پیچیدگی نحوه تأثیر محدودیت کالری بر کاهش تلومر را نشان می دهد.
Idan Shalev می گوید: ما فرض کردیم که از دست دادن تلومر در بین افرادی که محدودیت کالری دارند کندتر خواهد بود. در عوض، ما متوجه شدیم که افرادی که محدودیت کالری داشتند، ابتدا تلومر ها را با سرعت بیشتری از دست دادند و سپس پس از تثبیت وزن، از دست دادن تلومر ها با سرعت کمتری اتفاق افتاد.
Idan Shalev در ادامه می افزاید: نتایج به دست آمده پرسش های بیشتری را برانگیخته است. به عنوان مثال، اگر داده ها برای یک سال دیگر جمع آوری می شد، چه اتفاقی برای طول تلومر می افتاد؟
شرکت کنندگان در مطالعه اکنون برای جمع آوری داده ها در 10 سال برنامه ریزی شده اند، و Shalev می گوید که مشتاقانه منتظر تجزیه و تحلیل نتایج در آن زمان است.
علیرغم سؤالات طولانی، Shalev معتقد است که مزایای سلامتی احتمالی در محدود کردن میزان کالری دریافتی روزانه وجود دارد.
برداشت یک متخصص تغذیه
مزایای محدود کردن میزان کالری دیافتی روزانه برای کاهش وزن و در نتیجه سایر نشانگر های سلامتی مانند فشار خون، قند خون و سطح کلسترول به خوبی مستند سازی شده است. تحقیقات بیشتر در مورد سطح کروموزومی برای علم تغذیه و سلامت مفید خواهد بود.
در عین حال، مهم است که توجه داشته باشید که محدودیت کالری لازم نیست شدید باشد. ایده خوردن کمترین مقدار ممکن و رژیم غذایی کم کالری به عنوان تنها راه کاهش وزن، برای چندین دهه به غلط رایج بوده و در واقع کاهش وزن و زندگی سالم را پیچیده تر از آنچه که هستند به نظر می رساند.
برای شروع کاهش وزن معمولاً فقط کاهش کالری دریافتی به میزان کمی نیز کافی است. برای یک فرد معمولی، حتی فقط چند صد کالری (نخوردن یکی از میان وعده‌های معمولی) می تواند باعث شروع همه چیز شود. نیازی نیست خود را به حدی محدود کنید که غالباً احساس گرسنگی، ناراحتی یا راضی نبودن داشته باشید.
ترجمه و بازنویسی شده توسط مجله پزشکی سلام