طبق مطالعه مشترکی که به تازگی توسط دانشگاه Catholic رم و بنیاد پلی کلینیک دانشگاه Agostino Gemelli منتشر شده است، ورزش شدید و زیاد، می تواند با بهبود انعطاف پذیری مغز و بقای عصبی، پیشرفت بیماری پارکینسون را کاهش دهد. این یافته ها ممکن است به توسعه درمان های غیر دارویی برای بیماری پارکینسون کمک کند.
یافته های جدید در تحقیقات پارکینسون
دانشمندان دانشگاه های ذکر شده، دریافتند که ورزش شدید می تواند پیشرفت بیماری پارکینسون را کاهش دهد. آنها همچنین مکانیسم های بیولوژیکی زیر بنایی این فرآیند را توصیف کرده اند که راه های بالقوه ای را برای رویکرد های جدید درمان غیر دارویی فراهم می کنند.
همچنین بخوانید >> ورزش و تمرینات قدرتی چیست و چه مزایایی دارد؟
این مطالعه با عنوان “ورزش زیاد، علائم حرکتی و شناختی در بیماری پارکینسون را با بازیابی شکل پذیری سیناپسی مخطط بهبود می بخشد” در تاریخ 14 جولای 2023 در مجله Science Advances منتشر شده است.
این تحقیقات توسط دانشگاه Catholic رم و بنیاد پلی کلینیک دانشگاه Agostino Gemelli و با همکاری چندین موسسه تحقیقاتی از جمله دانشگاه San Raffaele Telematic رم، CNR، TIGEM، دانشگاه میلان و IRCCS رم صورت گرفت.
منابع مالی و پیامد ها
منابع مالی این تحقیق توسط موسسه Fresco Parkinson، دانشکده پزشکی دانشگاه نیویورک، موسسه Marlene و Paolo Fresco برای پارکینسون و اختلالات حرکتی و وزارت بهداشت ایتالیا تامین شده است.
این مطالعه مکانیسم جدیدی را نشان داد که اثرات مفید ورزش بر انعطاف پذیری مغز را توضیح می دهد.
Paolo Calabresi، پروفسور تمام نورولوژی در دانشگاه کاتولیک و مدیر بخش نورولوژی UOC در پلی کلینیک دانشگاه A. Gemelli IRCCS، گفت: ما مکانیسمی را کشف کرده‌ایم که تاکنون هرگز مشاهده نشده است.
از طریق این مکانیزم، ورزش انجام شده در مراحل اولیه بیماری اثرات مفیدی را بر کنترل حرکت ایجاد می کند که ممکن است در طول زمان و حتی پس از اتمام تمرین نیز ادامه داشته باشد.
وی افزود: این یافته می تواند راهنمای توسعه درمان های جدید غیر دارویی باشد تا در کنار درمان های دارویی موجود مورد استفاده قرار گیرند.
همچنین بخوانید >> مطالعات جدید نشان از تاثیر شکل مغز بر افکار و رفتار انسان ها دارند
یافته های قبلی و شواهد جدید
تحقیقات قبلی نشان داده بود که فعالیت فیزیکی شدید با افزایش تولید یک فاکتور رشد حیاتی یعنی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) مرتبط است. نویسندگان این پدیده را با استفاده از یک پروتکل چهار هفته ای تمرین تردمیل در مدل حیوانی بیماری پارکینسون در مراحل اولیه با موفقیت تکرار کردند. آنها برای اولین بار نشان دادند که چگونه این عامل نوروتروفیک به اثرات مفید فعالیت بدنی بر مغز کمک می کند.
بررسی اثر محافظت عصبی
این مطالعه به رهبری دکتر Gioia Marino و دکتر Federica Campanelli، محققین دانشکده پزشکی دانشگاه Catholic رم، از اثر محافظت عصبی ورزش حمایت می کند. آنها از یک رویکرد چند رشته ای با استفاده از تکنیک های مختلف برای اندازه گیری بهبود در بقای عصبی، انعطاف پذیری مغز، کنترل حرکتی و شناخت فضایی بصری استفاده کردند.
یک مشاهدات کلیدی این بود که جلسات تمرین روزانه با تردمیل باعث کاهش انتشار توده های آلفا سینوکلئین پاتولوژیک می شود. در بیماری پارکینسون، این توده ها باعث اختلال تدریجی و پیشرونده نورون ها در نواحی خاص مغز می شوند.
همچنین بخوانید >> کشف غشای چهارم جدید و مخفی در مغز انسان
درک مکانیسم بیولوژیکی
اثر محافظت عصبی فعالیت بدنی با بقای نورون هایی مرتبط است که انتقال دهنده عصبی دوپامین را آزاد می کنند. این بقا برای توانایی نورون های جسم مخطط برای بیان نوعی انعطاف پذیری وابسته به دوپامین، که در غیر این صورت توسط بیماری مختل می‌شود، بسیار مهم است.
این مطالعه همچنین نشان داد که BDNF که سطح آن با ورزش افزایش می‌یابد، با گیرنده NMDA برای گلوتامات در تعامل است. این تعامل، نورون های جسم مخطط را قادر می سازد تا به محرک ها به طور موثر پاسخ دهند، به همراه اثراتی که فراتر از طول دوره ورزش باقی می مانند.
از آنجایی که بیماری پارکینسون با اجزای مهم عصبی التهابی و سیستم ایمنی عصبی مشخص می شود که نقش کلیدی در مراحل اولیه بیماری ایفا می کنند، این تحقیق به بررسی درگیری سلول های گلیال، گروه های بسیار تخصصی از سلول ها که حمایت فیزیکی و شیمیایی نورون ها را ارائه می دهند، ادامه خواهد داد.
ترجمه و بازنویسی شده توسط مجله پزشکی سلام
